به گزارش مجله خبری نگار، به طور معمول، سیستم ایمنی یک ایمپلنت الکترونیکی را به عنوان یک جسم خارجی درنظر گرفته و با محصور کردن آن در بافت اسکار برای جداسازی و از بین بردن آن عمل میکند. متأسفانه، آن بافتها درگاههایی را که دستگاه برای تحویل دارو استفاده میکند را مسدود میکند و در نهایت آن را بی فایده میکند.
اکنون تیمی از دانشمندان از دانشگاه گالوی (اسکاتلند) و موسسه تکنولوژی ماساچوست (MIT) تصمیم گرفتند تا آن را تغییر دهند و یک نمونه اولیه ایمپلنت تحویل دارو به نام مخزن نرم دینامیکی FibroSensing (FSDSR) توسعه دهند.
دستگاه با بدنه نرم دارای یک غشای خارجی متخلخل رسانا است که سیگنال الکتریکی به طور مداوم از آن عبور میکند. هنگامی که منافذ آن غشاء شروع به مسدود شدن توسط سلولهای بافت اسکار میکنند، سیگنال مختل میشود.
الکترونیک یکپارچه افزایش سیگنال الکتریکی را تشخیص داده و با باد کردن یا خالی کردن ایمپلنت واکنش نشان میدهد. این تغییر شکل به طور موقت تشکیل بافت اسکار را متوقف میکند. هنگامی که بافت دوباره شروع به تشکیل شدن میکند، ایمپلنت به سادگی دوباره شکل خود را تغییر میدهد.
علاوه بر این، با توجه به این واقعیت که مقداری از بافت اسکار همچنان روی ایمپلنت جمع میشود، دستگاه میتواند با افزایش خودکار فرکانس و یا نیروی تحریکات تحویل دارو، آن را جبران کند. انجام این کار به دستگاه اجازه میدهد تا در نهایت همان دوز را حفظ کند.
دکتر راشل بیتی (Rachel Beatty) از دانشگاه گالوی و یکی از محققان این مقاله میگوید: فناوری که ما با استفاده از ربات نرم توسعه داده شده، پتانسیل دستگاههای قابل کاشت را برای ماندن طولانی مدت در بدن بیمار افزایش داده و اقدامات درمانی طولانی مدتی را ارائه میکند. مطالعه این رویکرد میتواند تغییرات انقلابی در تحویل داروی کاشتنی برای طیف وسیعی از بیماریهای مزمن ایجاد کند.
شرح کامل این مقاله اخیراً در مجله تخصصی Science Robotics منتشر شده است.